Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Προσωπογραφία του Στρατηγού και πολιτικού Αναστασίου (Τάσου) Λιακόπουλου  από τον μαθητή του Κόντογλου Σπυρίδωνα Παπανικολάου (1905-1986)

ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΤΑΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΤΑΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ

Ήταν Αύγουστος, μάλιστα ήταν λίγες ημέρες , νωρίτερα από την εορτή Της Μεγαλόχαρης, όταν τα Ιόνια Νησιά και ιδίως η Κεφαλονιά δέχθηκε τη μανία του Εγκέλαδου. Στις 12 Αυγούστου 1953 ημέρα Τετάρτη και ώρα 11:20 το πρωί. Ο σεισμός ήταν μεγέθους 7.2 Richter και είχε διάρκεια 58 δευτερόλεπτα.

Ήταν η καρδιά του καλοκαιριού και εκτός του εντόπιου πληθυσμού παραθέριζε στο νησί κόσμος από όλη την Ελλάδα, όμως όπως συνήθως τα πάντα ήταν απροετοίμαστα για ένα μεγάλο καταστροφικό γεγονός και μάλιστα εκείνη την εποχή. Δεν υπήρχε Πυροσβεστική Υπηρεσία, δεν υπήρχαν ΕΜΑΚ, εναέρια μέσα, ούτε ερπυστριοφόρα μηχανήματα για να βοηθήσουν την τραγική κατάσταση της ισοπεδώσεως –σχεδόν –του νησιού.
Όμως ήταν παρόν το τότε Βασιλικό Ναυτικό και τώρα Πολεμικό, ήταν παρόν με τα ηρωικά πληρώματα. Ἑνας έφεδρος αξιωματικός ο ιατρός –Υποναύαρχος Αντώνιος Λιακόπουλος θυμάται, ξετυλίγει τις αναμνήσεις και γράφει για τις νεότερες γενιές την προσφορά του Πολεμικού Ναυτικού σε περίοδο ειρήνης. (απόσπασμα από το βιβλίο του)
************************************************************
«Στις  12 Αυγούστου του 1953 ο Εγκέλαδος έπληξε τις Ιονίους Νήσους και κυρίως την Κεφαλονιά. Το τότε Βασιλικό Ναυτικό ως εκ της φύσεως της πληγείσας περιοχής ανέλαβε να προσφέρει την βοήθεια του με οιονδήποτε τρόπον και αυτός ήταν τα πολεμικά πλοία.
Εις τον ναύσταθμο της Σαλαμίνας ορμούσαν το μεγάλο εύδρομο Έλλη το οποίο έδωσαν οι Ιταλοί εις την Ελλάδα λόγω πολεμικών αποζημιώσεων και εις αντικατάσταση του τορπιλισθέντος Ελληνικού σκάφους εις τον λιμένα της Νήσου Τήνος από Ιταλικό  Υποβρύχιο την παραμονή της εορτής Της Μεγαλόχαρης.
Επίσης εκτός του προαναφερθέντος ορμούσαν εις τον Ναύσταθμο της Σαλαμίνος το Συνεργείο Πλοίο Ήφαιστος,οι κορβέτες Τομπάζης και Κριεζής αναμένοντας να ανέλθουν εις την δεξαμενή προς επιθεώρηση η οποία ήταν προγραμματισμένη.

Ο Ιατρός-ανθρωπιστής Αντώνιος Αν Λιακόπουλος
που πρόσφερε τις υπηρεσίες του στους κατοίκους της Κεφαλονιάς

Την προηγούμενη είχε περαιωθεί η επιθεώρηση των 3.000 ωρών του ΑΤ/ ΛΕΩΝ δυνατού αντιτορπιλικού εκ των τεσσάρων  ονομαζόμενων θηρίων. Ο υπόλοιπος στόλος είχε αποπλεύσει εκ του Ναυστάθμου προ τριημέρου του σεισμού για να μετάσχει εις τα καθιερωμένα θερινά γυμνάσια του ΝΑΤΟ, ενώ άλλα πλοία δεν ήταν αξιόπλοια και περίμεναν και αυτά να ανελκυσθούν στις δεξαμενές του Ναυστάθμου.

Στο Α/ΤΛΕΩΝ επέβαινα και ήμουν μέλος του επιτελείου ως γιατρός του σκάφους  έμελε να διαδραματίσω και εγώ  στο μεγάλο και ανθρωπιστικό  για να απαλύνω τον πόνο και να διασώσω όσο το δυνατόν περισσότερους συμπολίτες μου εν μέσω κινδύνου ζωής  τους πληγέντες κατοίκους της Κεφαλονιάς.
 Αρχηγός στόλου ήταν ο ναύαρχος Ιωάννης Τούμπας και λόγω της σοβαρότητας της κατάστασης εκ των σεισμών πρότεινε εις την ηγεσία να αποπλεύσει μεγάλο σκάφος το οποίο θα παρείχε ευκολίες ενδιαιτήσεως των πληγέντων σεισμοπαθών ακόμη και των σοβαρών τραυματισμένων κατοίκων  της νήσου  διότι διέθετε μικρόν νοσοκομείο. Ο ναύαρχος Τούμπας πρότεινε λοιπόν στην ηγεσία να αποπλεύσει το θωρηκτό «Ελλη» ως επικεφαλής του στόλου πλην όμως η ηγεσία αρνήθηκε να υλοποιήσει την πρόταση για τον απόπλου του προαναφερομένου σκάφους με την δικαιολογία του μεγάλου χρηματικού κόστους.
Έτσι όλο το βάρος προσφοράς υπηρεσιών εκτός των άλλων πλοίων  έπεσε στο Α/Τ ΛΕΩΝ  ως επικεφαλής του στολίσκου που θα απέπλεε προς το νησί του Ιονίου το οποίο ήταν σε ετοιμότητα και σκοπούν πλοίο εις το οποίο, όπως προανέφερα, επέβαινα ως ιατρός αυτού με κυβερνήτη τον Αντιπλοίαρχο Αντώνιο Ροζάκη.
Την 12 .8.1953 κατόπιν κατεπειγόντως σήματος του ΓΕΝ (Γραφείο επιχειρήσεων) και περί ώρα 11 και 30 ο ΛΕΩΝ διατάσσεται αρχικά να καταπλεύσει εις
Πεταλιούς για να παραλάβει την τότε βασιλική οικογένεια η οποία παραθέριζε και να την μεταφέρει εις Πειραιά. Πράγματι περί ώρα 7 απογευματινή ο Α/Τ ΛΕΩΝ καταπλέει εις προλιμένα Πειραιώς και αποβιβάζει την Βασιλική οικογένεια. Προηγουμένως όμως και ενώ ο ΛΕΩΝ βρισκόταν εν πλω λαμβάνει σήμα από το ΓΕΝ εις το οποίο διέτασσε τον Κυβερνήτη να μην υπάρξει σβέση μηχανών , αμέσως  θα έπρεπε να μεταβεί εις την νήσο Τήνο  για να παραλάβει τον τότε Υπουργό Ναυτικών Γεωργούλη που βρισκόταν  για να παραστεί στην γιορτή –δέηση και ρίψης στεφάνου τιμώντας τον τορπιλισμό της ΕΛΛΗΣ και έπρεπε να επιστρέψει αμέσως στην Αθήνα.. Πράγματι η εντολή εξετελέσθη . Μετά το πέρας όλων των διαδικασιών ο Α/Τ ΛΕΩΝ αποπλέει και  καταπλέει και πάλι εις τον προλιμένα Πειραιώς και αποβιβάζει τον κ Γεωργούλη σχεδόν ξημερώματα. Εν πλω του  Α/Τ ΛΕΩΝ, ο γράφων, κατόπιν εντολής του Κυβερνήτη, συντάσσει σήμα και αποστέλλει εις ΓΕΝ προς ενημέρωση του Γραφείου Επιχειρήσεων καταλήγοντας εις το τυπικόν: «Παρακαλώ διατάξτε»

Απόσπασμα από τη συνέντευξη του ιατρουᾹντων Λιακόπουλου
στην εφημερίδα ΤΟ ΠΑΡΟΝ για τους
σεισμούς της Κεφαλονιάς

Δεν αργεί να έλθει η απάντηση «άμα αποβίβασης κ Υπουργού αποπλεύσατε πάσα δυνάμει κάνοντας χρήση του συνόλου των στροφών των μηχανών και καταπλεύσατε για λιμένα Αργοστολίου για να προσφέρετε πάσα ανθρώπινη και δυνατή βοήθεια εις τους πληγέντες κατοίκους της Κεφαλονιάς».
Μετά λοιπόν την αποβίβαση του Υπουργού και τις ευχές για καλό ταξίδι από τον Πλοίαρχο Ορφανουδάκη ,το ΑΤ ΛΕΩΝ αποπλέει για λιμένα προορισμού με πάση δυνάμει των μηχανών και πρόσω ολοταχώς.
Όμως λόγω μεγάλης θαλασσοταραχής υψηλού κυματισμού και ισχυρών ανέμων, υφίστατο τρομερούς κλυδωνισμούς κατόρθωσε τις πρωινές ώρες της 13 Αυγούστου να καταπλεύσει ες τον ανύπαρκτο λόγω σεισμών λιμένα του Αργοστολίου. Η έκπληξη μεγάλη και αυτό γιατί, λιμένας δεν υπήρχε είχε εξαφανισθεί . Δυστυχώς βρίσκει μια έκταση με ερείπια και παντού διάσπαρτα ανθρώπινα μέλη. Την Κεφαλονιά είχαν χτυπήσει τρεις σεισμοί με τον μεγαλύτερο 7, 2 richter. Το Αργοστόλι, το Ληξούρι είχαν ισοπεδωθεί. Ετσι λοιπόν ο «Λέων» μη βρίσκοντας λιμάνι αγκυροβολεί «αρόδω» (υφιστάμενο νυχθημερόν και σε πυκνά χρονικά διαστήματα ρευματικές) υποθαλάσσιες δονήσεις ταλαιπωρώντας και το σκάφος και το πλήρωμα. Αμέσως ο γράφων έδωσε το παρόν με τις ευχές, του αντιπλοιάρχου Σκιαδόπουλου συντονιστή της παρουσίας του ΠΝ στην νήσο, του κυβερνήτη, τωνσυναδέλφων αξιωματικών και του πληρώματος που όλοι μαζί αποβιβασθήκαμε στην στεριά. Ηοποία έτρεμε, βούιζε και ήταν προβληματική και δύσκολη για τη ισορροπία του ανθρώπου. Πραγματικά ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα μας έκανε να δώσουμε  όλο μας τον εαυτό στη σωτηρία των συνανθρώπων μας.
Ένα τεράστιο κτίριο εις την υποτιθέμενη παραλία του Αργοστολίου,  που στέγαζε εκατοντάδες δημόσιους υπαλλήλους και πολίτες που είχαν σχέση με την δημόσια υπηρεσία βρέθηκαν κάτω από τα ερείπια του κτιρίου.
Βρέθηκαν μόνο ανθρώπινα κεφάλια, χέρια πόδια πολτοποιημένα κορμιά.
Προσωπικά ο γράφων έσκαψε σχεδόν με τα χέρια και τους τραυματίες, τους μετέφερε πάνω στους ώμους τους στο σκάφος που ήταν γιατρός και εις άλλα πολεμικά σκάφη (του ΠΝ, αλλά και ξένα) που αποσπάσθηκαν από τα θερινά γυμνάσια του ΝΑΤΟ για να προσφέρουν την βοήθεια τους. Η οποία πράγματι ήταν πολύτιμη πλην όμως δεν μιλούσαμε όλοι την ίδια γλώσσα και η επικοινωνία ήταν προβληματική πλην Γάλλων και Άγγλων
που ο γράφων ήταν γνώστης της γλώσσαςτους, το διότι προσέτρεξαν και  αρκετοί Ινδοί. Επαναλαμβάνω φθάνοντας στο Αργοστόλι νομίζεις ότι έγινε συμμαχική απόβαση. Ο όρμος είναι γεμάτος πολεμικά καράβια που ήρθαν για να προσφέρουν βοήθεια. Τέσσερα του Ισραήλ, έξι εγγλέζικα, πέντε αμερικάνικα, δύο ιταλικά, το μεγάλο θηρίο "Φραγκλίνος Ρούσβελτ" και ελληνικά βαπόρια της γραμμής και καΐκια. Μικρές κανονιοφόροι του ΠΝ και φυσικά ο ΛΕΩΝ το μόνο μεγάλο πλοίο του Ναυτικού μας. Η έλλειψη νερού και ψωμιού ήταν το κύριο πρόβλημα. Τα αμερικάνικα πλοία ξεφουρνίζουν ψωμί που διανέμεται αμέσως, αλλά οι ανάγκες δεν καλύπτονται. Στις πηγές και τις βρύσες το νερό έβγαινε σαν βούρκος Οι Αμερικάνοι και οι Άγγλοι αντιμετώπισαν την κατάσταση διυλίζοντας θαλασσινό νερό.
Περπατούσες προς ανεύρεση τραυματιών αίφνης άκουγες εμβοές από τις ρωγμές του εδάφους και πυκνά σύννεφα σκόνης από το ρηγματωμένο έδαφος μεγάλους βάθους.
Ένα συναρπαστικό γεγονός κατά γράφω από τα πάμπολλα τα οποία αντιμετώπισε ο γράφων. Περπατώντας προς ανεύρεση τραυματιών με Γάλλο Αξιωματικό ιατρό κατ επάγγελμα και με Ινδό τραυματιοφορέα αίφνης ακούσθηκε τεράστια εμβοή και πυκνό σύννεφο κονιορτού  με τα δυσοσμίας σηκώθηκε και οι δύο προπορευόμενοι ελάχιστα από εμένα έπεσαν και εξαφανίστηκαν στα έγκατα της γης. Κάτι τέτοιο μπορούσε να συμβεί εις τον γράφοντα και σε οποιοδήποτε πολίτη».
 Και εδώ σεμνά ο Αντώνης  Λιακόπουλος σταματάει την αφήγησή του ικανοποιημένος για την προσφορά του στην έννοια άνθρωπος.
Εφημερίδες όμως της εποχής δεν άφησαν απαρατήρητο  τον ηρωισμό του και επεσήμαναν με ρεπορτάζ των απεσταλμένων τους, ότι ο νεαρός ανθυποπλοίαρχος ιατρός έτρεχε συνέχεια. Από τη μία ανέσυρε ανθρώπινα μέλη , από την άλλη πήγαινε στους επιζώντες για να προσφέρει την άμεσο βοήθεια στα πλοία για να μεταφερθούν στο νοσοκομείο των Πατρών γι αυτό και αποκλήθηκε ήρωας, διότι κατά την διάρκεια όλων αυτών των καταστάσεων υπήρξαν αλλεπάλληλες σεισμικές δονήσεις με τεράστια εμβοή και σχισμές του εδάφους με εκτόξευση νέφους σκόνης, που δημιουργούσαν τεράστιο φόβο και κίνδυνο σε κάθε βήμα ο άνθρωπος να πέσει στο χάος.
 Η όλη τραγωδία για τον Ιατρό του Πολεμικού Ναυτικού  ήταν 34 «σεληνιακές» ημέρες.
Οι επισκεφθέντες το νησί δημοσιογράφοι είδαν έναν πλοίαρχο σκελετωμένο με εμφανή τα σημάδια της κοπώσεως στο πρόσωπο του, με ξηλωμένες τις επωμίδες και σχεδόν σκισμένα ρούχα.

Ρεπορτάζ της εφημερίδας Εθνικός Κηρυξ 1953 για τον ιατρό Αντ Λιακόπουλο και τους σεισμούς Κεφαλλονιάς.

Χαρακτηριστικό εκείνης της εποχής το γλαφυρό ρεπορτάζ του αείμνηστου–δημοσιογράφου Φωτ Κωνσταντινίδη στον τότε Εθνικό Κήρυκα του Παρασχου για την εικόνα που αντίκρισε του ιατρού κ Αντώνη Λιακόπουλου και με τον τίτλο: «Άγνωστες σελίδες ηρωισμού»
«… Η περίπτωση του πλοίαρχου ιατρού κ Αντωνίου Λιακόπουλου- Γιατρός, νοσοκόμος, τραυματιοφορεύς και.., κουβαλητής, με τους ώμους, τραυματιών» γράφει ο δημοσιογράφος , που είχε επισκεφθεί τον τόπο της τραγωδίας στην Κεφαλονιά.
Η θεομηνία που συντάραξε συθέμελα τα ειδυλλιακά νησιά του Ιονίου και τα ισοπέδωσε, σωριάζοντας, σ' ερείπια ό,τι πέτυχε να δημιουργήσει εργασία πολλών γενεών. ήταν και μια αφορμή - θάταν καλλίτερο να έλλειπε φυσικά - να εκδηλωθούν - παράλληλα με το πνεύμα αλληλεγγύης που ξεχείλισε πληθωρικά από κάθε λογής ανθρώπους, κάθε τάξεως, φύλλου, ηλικίας και επαγγέλματος - και άπειρες συγκινητικές περιπτώσεις ηρωικών πράξεων που ξεφεύγουν εντελώς από τα στενά πλαίσια του καθήκοντος και φθάνουν τα όρια του απίθανου και του φανταστικού!
Είναι τόσες πολλές οι περιπτώσεις και τόσα πολυάριθμα τα επεισόδια που συνδέονται μ' αυτές - που δίνουν και το μέτρο του ανυπέρβλητου ψυχικού μεγαλείου της Φυλής μας - ώστε θα ήταν αδύνατο και στον πιο επιδέξιο παρατηρητή να τις συγκρατήσει όλες και να τις φέρει στο φως.
Ανασκαλεύοντας τα σκόρπια φύλλα του σημειωματάριου μου, θα προσπαθήσω να δώσω σήμερα μερικές χαρακτηριστικές εικόνες, που αν δεν απεικονίζουν, σ' όλη της την ένταση, την πραγματικότητα, όμως είναι ικανές να δώσουν στον αναγνώστη - που δεν έτυχε να ζήσει την φρίκη της συμφοράς - ένα δείγμα της προσφοράς των αγνώστων αυτών ηρώων στον βωμό της ανθρώπινης αλληλεγγύης και να χύσουν κάποιο φως στις άγνωστες σελίδες της πρωτοφανής αυτής και ανελέητης θεομηνίας.
Θ' αναφέρω την περίπτωση του πλοιάρχου Β. Ν Ιατρού κ. Αντωνίου Λιακόπουλου, που ανήκει στη δύναμη των αξιωματικών του αντιτορπιλικού μας  ΛΕΩΝ.
Δεν θέλω να μειώσω την αξία και την συμβολή των άλλων συναδέλφων του ηρωικού αυτού αξιωματικού. Ο καθένας έχει και την δική του περίπτωση. Και δεν είναι, λιγότερο αξιόλογη από των άλλων. Σήμερα όμως πρόκειται για τον γιατρό  Αντώνιο Λιακόπουλο, που υπηρετεί, ως έφεδρος, το Βαοιλικό μας Ναυτικό, επί επτά ολόκληρα χρόνια. Είναι από τους πρώτους που βρέθηκαν στα νησιά της συμφοράς, όταν ο υποχθόνιος Θεός σκόρπαγε τον όλεθρο και την φρίκη πάνω σ' αυτά. Αψηφώντας κάθε κίνδυνο για την ζωή του, με ασυνήθιστο αλτρουιστικό πνεύμα και χωρίς να γνωρίσει την ανάπαυση επί ημέρες ολόκληρες, ρίχθηκε με τα μούτρα στο πανάγιο έργο της διάσωσης των θυμάτων, κάνοντας ο ίδιος τον γιατρό, τον νοσοκόμο, τον τραυματιοφορέα, σηκώνοντας στους ώμους του τους πληγωμένους και μεταφέροντάς τους στα πρόχειρα χειρουργεία ή στα καράβια που περίμεναν να τους παραλάβουν και να τους μεταφέρουν μακριά από τον τόπο της συμφοράς.
Τον είχα δει λίγες μέρες πριν ο σίφουνας του χαλασμού σαρώσει τα ονειρεμένα νησιά του μυρωμένου Ιονίου σε πολεμικά γυμνάσια του Ναυτικού μας.. Τον είδα και κατά την περιοδεία του Στρατάρχου, όταν μια ανεπάντεχη τύχη μού εξασφάλισε το τιμητικό προνόμιο να επιβαίνω του ιδίου αντιτορπιλικού με τον Πρωθυπουργό. Ήταν χαραγμένα στο πρόσωπό του τα βαθειά ίχνη της μεγάλης ταλαιπωρίας. Που τα έφερε όμως με περισσή υπερηφάνεια, γιατί πέτυχε να σώσει ό,τι μπορούσε στο βωμό του καθήκοντος. Και μπορεί να πει κανείς ότι έδωσε ο πλοίαρχος Λιακόπουλος, στην πανίερη αυτή υπόθεση ολόκληρο τον εαυτό του ...».

Κάποια εκ των μεταλλίων του Αντωνίου Λιακόπουλου

Η πραγματικότητα είναι όπως  την αναφέρει και στο κείμενο του ο δημοσιογράφος, ότι μετά από μία εβδομάδα επισκέφθηκε  το νησί ο τότε Πρωθυπουργός Παπάγος και ο Υπουργός Ιονίων Νήσων  Στρατηγός Ιατρίδης. Μάλιστα ο δεύτερος αποτεινόμενος στον Ιατρό κ  Αντώνιο Λιακόπουλο, αφού τον παρασημοφόρησε του είπε σε φιλικό τόνο, σύμφωνα με το ρεπορταζ: «Θα επιδιώξω να συναντήσω τον αγαπητό μου φίλο και Στρατηγό-πατέρα σου , για να τον συγχαρώ για τον υιό του». Είναι αληθές ο ιατρός κ  Αντώνιος Λιακόπουλος είναι γόνος στρατιωτικής οικογένειας και υιός του Αντιστράτηγου Αναστάσιου Λιακόπουλου και έτσι εκτός από τα αλτρουιστικά αισθήματα που τον διακατέχουν και τον διακατείχαν, με τον ηρωισμό του ήθελε να τιμήσει την οικογενειακή παράδοση.
Επίσης(τότε) ο σεβαστός καθηγητής της Χειρουργικής και επικεφαλής του Ελληνικού Ερυθρού Βασίλης Κούριας εισηγήθηκε την απονομή ευαρέσκειας και ευφήμου μνείας από τον Διεθνή Ερυθρο Σταυρό σε ειδική τελετή"

ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Ο ιατρός Αντώνιος Αν Λιακόπουλος

Ο Λιακόπουλος Αντώνιος  είναι  Χειρουργός Κεφαλής και Τραχήλου ΩΡΛ, υιός του  Στρατηγού Αναστασίου Λιακόπουλου και της Μαρίας Δροσοπούλου. Γεννήθηκε  στην Αθήνα. Μέλος   της Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών, της  Ελληνικής Εταιρείας Ωτορινολαρυγγολογίας -Χειρουργικής Κεφαλής και τραχήλου, μέλος της Πανελλήνιας εταιρείας ΩΡΛ , Κεφαλής και Τραχήλου,μέλος της Ελληνικής Ακουολογικής εταιρείας, μέλος  της  Ελληνικής ρινολογικής εταιρείας, μέλος της Πανελλήνιας Ιατρικής εταιρείας  Ακουολογίας Νευρωοτολογίας μέλος της Νέας Ελληνικής Ωτολογίας, Ακουολογίας, Νευρωοτολογίας, ,μέλος της Ιατρικής εταιρείας Εγχειριτικής και Τοπογραφικής Ανατομικής, του Κολεγίου Χειρουργών Παρισίων και του Κολεγίου Ελλήνων Ωτορινολαρυγγολόγων. . Μεγάλωσε στην περιοχή του Φιλοπάππου-Μακρυγιάννη.  Το 1948  πήρε το δίπλωμα της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κατετάγη στο Πολεμικό Ναυτικό ως ναύτης  για να υπηρετήσει την θητεία του  και λόγω της έκρυθμης κατάστασης παρέμεινε ως έφεδρος αξιωματικός -ιατρός  μέχρι το 1954. Υπηρέτησε . ως Διευθυντής του θεραπευτηρίου στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων,  ως Ιατρός  στο Α/Τ Λέων, στο Α/Γ Χίος,,  στην Αντιαεροπορική Αμυνα Π Ναυτικού, στη βάση Υποβρυχίων και στο ΝΝ Σαλαμίνος και Πειραιώς.Τιμήθηκε από τον πρωθυπουργό Αλέξανδρο Παπάγο και τον Υπουργό Ιονίων Νήσων  Μ Ιατρίδη με Αριστείο Ανδρείας  Βασιλικού Ναυτικού για τη διάσωση και διατροφή του πληθυσμού των Ιονίων Νήσων  κατά την διάρκεια των εκεί γενομένων σεισμών.Τιμήθηκε  επίσης με μετάλλια Εξαίρετων Πράξεων, Σταυρό Αγώνων Π. Ναυτικού, δια την επιδειχθείσα εργατικότητα και ανωτέρα αντίληψη του καθήκοντος, ευδοκίμως περαιώσας την υπηρεσία του με τον βαθμό του Πλοιάρχου. Ανεκλήθη στην υπηρεσία τον Ιούλιο του 1974 με τον βαθμό του αρχιπλοιάρχου και δύο μήνες μετά αποστρατεύθηκε  ως έφεδρος με τον βαθμό του υποναυάρχου.

Η παρουσία του στην Ιατρική επιστήμη: Ως επιμελητής της Α΄Πανεπιστημιακής Κλινικής, στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών, επιστημονικός σύμβουλος στην Β' ΩΡΛ κλινική. Συνεργάτης των καθηγητών Χρυσικού, Δημητριάδη , Κώνστα

Ο Υφηγητής Ιατρικής  ΩΡΛ Αντώνιος Αν Λιακόπουλος

Έγινε διδάκτορας της Ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών με την  διατριβή  "Σύνδρομο Van de  Heven" με ελάχιστα περιστατικά στην διεθνή βιβλιογραφία  και Υφηγητής της  ίδιας Σχολής.
Επισκέπτης καθηγητής της Ιατρικής Σχολής της Τουλούζ δίπλα στον καθηγητή φωνητικών οργάνων  Κλώντ Ροζέν
Έργα του :
οξεία Συφιλιδική Αμυγδαλή
οστεοψαθύρωσης με μπλε σκληρούς
η βελτίωση της εγχειριτικής κατά LEMPERT
Κλινική προσέγγιση σε ασθενείς με ακοολογικά και αιθουσαία προβλήματα
Συμβολή εις την μελέτη των εκ των αδενοειδών εκβλαστήσεων προερχομένων κατά την βρεφική και παιδική ηλικία.
θεραπεία της ημικρανικής κρίσης
Εχει ομιλήσει και έχει αναπτύξει σε συνέδρια και  σεμινάρια  θέματα  για τα:
Κοχλιακά εμφυτεύματα
Ωτοσκλήρυνση
Ιλιγγο και Βαρυκοϊα
Σύνδρομο Meniere
Πλαστική ρινικού διαφράγματος.
Λύσεις ηχοκάλυψης εμβοών
Η διεθνής εταιρεία Ιdex ενστερνίσθηκε μελέτη του για την εξέλιξη ακουστικών τύπουCIC
Επιστημονικός σύμβουλος  1964-1966 στους Σιδηροδρόμους Ελλάδος και ΣΠΑΠ, όπου μελέτησε στους  εργαζόμενους-μηχανοδηγούς ηλικίας 34-55 την ακουστική τους ικανότητα που εκτίθενται σε θόρυβο και κραδασμούς με την μέθοδο Lusher
Τιμήθηκε με το μετάλλιο του Ερυθρού Σταυρού για τις υπηρεσίες του  στους σεισμούς της Κεφαλλονιάς.
Ως ιατρός ΩΡΛ -χειρουργικής κεφαλής και τραχήλου  χειρούργησε και θεράπευσε ασθενείς στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών, στον  Ερυθρό Σταυρό και σε πολλά ιδιωτικά θεραπευτήρια.
Νυμφεύθηκε την Αικατερίνη- Καίτη Αθαν. Σιώκου(κόρη του ηρωϊκού αντιπλοιάρχου στο κίνημα του 1935) και απέκτησε δυο γυιούς. Τον Τάσο(Πολ Μηχανικό-ηλεκτρολόγο Μηχανικό) και Θάνο Λιακόπουλο (Δημοσιογράφο ΕΡΤ, Εθνικός Κήρυξ ΝΥ, Μεσημβρινή , Τηλεθεατής, Γραφείο Τύπου ΟΑ 2004) και δύο εγγόνια τον Αντώνη Λιακόπουλο σεναριογράφο-συγγραφέα (που σπούδασε στην Σαλαμάνκα και Λονδίνο  καλές τέχνες -γραφιστική  πολυμέσα και με  μεταπτυχιακό στο  μάρκετινγκ και δημόσιες σχέσεις, παραγωγή θεαμάτων) και την Ειρήνη Λιακοπούλου( οικονομολόγο από το Οικονομικό πανεπιστήμιο Πειραιά).

ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ

Αρχειακά του ιατρού Αντωνίου Αν Λιακόπουλου

ΠΑΝΤΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΠΛΗΣΙΟΝ

¨ Όπως ο πατέρας Τάσος Λιακόπουλος , έτσι και ο υιός ο ιατρός Αντώνης Λιακόπουλος , πάντα βοηθούσε  συμπατριώτες από την Λοκρίδα. Ακόμη και ως έφεδρος -ιατρός του Πολεμικού(Βασιλικού Ναυτικού) βοήθησε φτωχό κάτοικο της περιοχής της Αμφίκλειας, να βρει δουλειά και να πως το περιγράφει σε βιβλίο του για την ιστορία της περιοχής, ο συγκεκριμένος  συγγραφέας.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΗΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ-ΚΑΙΤΗΣ ΣΙΩΚΟΥ-ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Αικατερίνη -Καίτη Σιώκου-Λιακοπούλου

Η Αικατερίνη -Καίτη Σιώκου-Λιακοπούλου, κόρη του ήρωα Αθανασίου Χ Σιώκου και της Αγγελικής Ν Πεζοπούλου ,αδελφή του Χρήστου Α Σιώκου τελείωσε τις εγκύκλιες σπουδές στην Ιόνιο Σχολή και σπούδασε Γαλλική φιλολογία. Μέλος του Λυκείου Ελληνίδων  Αθηνών, του ΕΕΣ, μέλος της φανέλας του Στρατιώτη,  μέλος της Ελληνικής μέριμνας, μέλος του Ελληνογαλλικού Ινστιτούτου και του Συνδέσμου Ελληνογαλλικής φιλίας.Πήρε τιμητικές διακρίσεις όπως: μετάλλιο του Ταξιάρχη Ευποιϊας, Σταυρός Εθνικού Αγώνα Ε.Ε.Σ, Αργυρούν μετάλλιονΕ.Ε.Σ. Ασχολήθηκε επίσης με την ζωγραφική. Παντρεύτηκε τον ιατρο-καθηγ Αντώνη Λιακόπουλο, απέκτησε δύο τέκνα τον Αναστάσιο (Τάσο) και Αθανάσιο (Θάνο) Λιακόπουλο και δύο εγγόνια τον Αντώνη Αν Λιακόπουλο και την Ειρήνη Αν Λιακοπούλου

ΠΑΙΔΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

Προσχέδιο της Καίτης Α Σιώκου -Λιακοπούλου  για τα παιδικά παραμύθια που έγραφε η θεία της Λιλύ Κ Πεζόπουλου και εικονογραφούσε η αγαπητή Καίτη. Παραμύθια που ήταν πρωτοποριακά για την δεκαετία του 60 αφού συνοδεύονταν με  δίσκους βινυλίου την οποία  αφήγηση έκαναν γνωστοί ηθοποιοί , όπως ο Πέτρος Φυσούν , η Βέρα Ζαβιτσιάνου 

ΜΕΡΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ

 Μερικά από τα βιβλία μεταξύ

της συνεργασίας της Λιλής Κ Πεζοπούλου και της ανηψιάς της Καιτης Λιακοπούλου στην εικονογράφηση

ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ (ΤΑΣΟΣ) ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Αντιστράτηγος Αναστάσιος Λιακόπουλος

Ο Αναστάσιος Λιακόπουλος αντιστράτηγος ε.α., τέως βουλευτής του Λαικού Κόμματος στη Λοκρίδα, γεννήθηκε  λίγους μήνες  μετά τον θάνατο του πατρός του Αναστασίου  τον Μάιο του 1879 στην Αμφίκλεια (επίνειο Ξυλικοί) της Φθιώτιδας και απέθανε το 1959, στην Αθήνα.
Με την βοήθεια,  την στοργή και τις δαπάνες του αδελφού του πατέρα του Αντωνίου Ιωαν Λιακόπουλου καθηγητή του Αρσακείου( http://pandektis.ekt.gr/pandektis/handle/10442/128955 ) μεγάλωσε στις περιοχές του Φιλοπάππου-Μακρυγιάννη (Ακρόπολις)  στην Αθήνα  τελειώνοντας  το Α  Πρότυπο Γυμνάσιο στην Πλάκα. Εν συνεχεία γράφτηκε  και παρακολούθησε τη Νομική Αθηνών στο Πανεπιστήμιο για δύο χρόνια  ακολουθώντας έτσι την επιθυμία του θείου του. Όπως λέει ο ίδιος στις σημειώσεις του:"Το δικό μου πιστεύω ήταν διαφορετικό, αλλά  και όλων των νέων της εποχής τότε    στα Πανεπιστήμια. Τους χρόνους εκείνους 1897 και μετά όλοι οι ΄Ελληνες  περιέβαλλαν με μεγάλη συμπάθεια και σεβασμό του στρατιωτικούς. Ήταν τότε η εποχή που όλη η χώρα στηριζόταν σε αυτούς  για να πραγματοποιήσει τις μεγάλες προσδοκίες του Έθνους. Ολοι ζούσαν με το όραμα της λύτρωσης των κατεχόμενων ελληνικών επαρχιών και με το όνειρο της Μεγάλης Ιδέας. Τελικά άλλα τα όνειρα  , άλλη η πραγματικότητα. Κάποια όνειρα  σαν φωτιά βγάζουν διχασμό , μίση και ανθρώπους ταπεινωμένους και χαμένους στην αιωνιότητα, γιατί πάντα στους Ελληνες λειτουργούσε το εγώ  από το εμείς...".  Επειδή είχε υπερβεί την ηλικία εισόδου στη ΣΣΕ,  το 1899 κατετάγη στο Α ΄Σύνταγμα Πεζικού ως δεκανεύς και το 1901 εισήλθε  στην Σχολή υπαξιωματικών. Γνωρίζοντας  εξαιρετικά γαλλικά για εκείνη την εποχή ,επελέγη μαζί με τον Αλέξανδρο Παπάγο μετέπειτα  πρωθυπουργό και  συμμαθητή του στη Σχολή να μεταβούν  με έξοδα του κράτους στις Βρυξέλλες για ένα χρόνο για να φοιτήσουν στην Στρατιωτική  Ακαδημία του Βελγίου και στη Βελγική Ιππευτική Σχολή.Το 1906  με βασιλικό διάταγμα έγινε ανθυπολοχαγός -ανθυπίλαρχος και αμέσως βρέθηκε στο πεδίο της μάχης. Οι βαλκανικοί πόλεμοι 1912-13  τον βρήκαν υπασπιστή στο 4ο Σύνταγμα Πεζικού ως λοχαγό. Πολέμησε στις μάχες του  Οστρόβου , Σερβίων , Γιαννιτσών, Κιλκίς, Μπέλες , Λαχανά, Σαρανταπόρου , Ελασσώνος.
Το 1916 τοποθετήθηκε ως Συνταγματάρχης προσωπάρχης στη θέση κλειδί του Υπουργείου Στρατιωτικών. Στα Νοεμβριανά επικεφαλής του 34ου  Συντάγματος ανακατάλαβε  το Κερατσίνι  από τις συμμαχικές δυνάμεις του  Γάλλου Φουρνιέ που είχε καταλάβει τον Φάληρο μετά από συνεχή βομβαρδισμό, ενώ την 25η Νοεμβρίου του ίδιου έτους έκανε προσπάθεια με το Σύνταγμά του  να εμποδίσει την αναχώρηση του  Βασιλιά Κωνσταντίνου , μετά από απόφαση της κυβέρνησης Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη να κηρυχθεί  έκπτωτος. Όταν ο Ε Βενιζέλος και η τότε κυβέρνηση εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, θεωρήθηκε η ενέργεια του ως στάση,  συνελήφθη και φυλακίσθηκε στου Αβέρωφ, στην Σεβαστοπούλειο Σχολή, στους παλαιούς στρατώνες της Λ Συγγρού και στη φυλακή Ιτζεδίν της Κρήτης. Αποφυλακίσθηκε τον Ιούλιο του 1917 αθωωθείς με ψήφους 3-2 από το αδίκημα  που επέτειε την ποινή του θανάτου. Από τον Ιούλιο του 1918 μέχρι και τον Φεβρουάριο του 1919  εξορίσθη στην Σαντορίνη και στην Αίγινα. Το 1920 τον Νοέμβριο όταν ηττήθηκε η κυβέρνηση Βενιζέλου στις εκλογές και επέστρεψε ο Βασιλιάς επανήλθε στο στράτευμα με τον βαθμό του υποστρατήγου. Κατά τη διάρκεια του Μικρασιατικού ανέλαβε διοικητής του τάγματος ασφαλείας του Βασιλιά Κωνσταντίνου και διοικητής  Α  Σώματος Στρατού. Την 1η Ιανουαρίου 1923 από την κυβέρνηση Γονατά   τέθηκε  σε διαθεσιμότητα χωρίς να αποστρατευθεί. Θεωρείσας  τουτο προσβλητικό υπέβαλε τα έγγραφα της αποστρατεία του, όπου του δόθηκε ο βαθμός του Αντιστρατήγου.Το 1926 συμμετείχε στην υπερκοματική κυβέρνηση Αλ Ζαιμη,  ως Υφυπουργός  Συγκοινωνιών.  Το 1928 εξελέγη βουλευτής Λοκρίδος με τον Π Τσαλδάρη. Το 1932 συμμετείχε ως Υφυπουργός Γεωργίας στην κυβέρνηση του συμμαθητή του Αλέξανδρου Οθωναίου  γνωστή ως κυβέρνηση των ανιστρατήγων , εξελέγη και πάλι βουλευτής Λοκρίδος το Μάρτιο του 1933 με την κυβέρνηση Π Τσαλδάρη  και συμμετείχε ως Υφυπουργός  Εργων και ανασυγκρότησης. Το 1946   υπήρξε Γγ Συγκοινωνιών στη κυβέρνηση Κ Τσαλδάρη και  το 1950 για δύο χρόνια  εξελέγη βουλευτής  με τον Λαικό Συναγερμό του Α Παπάγου, Στη συνέχεια αποσύρθηκε από την πολιτική και απέθανε το 1959, αφήνοντας κενό στην τοπική κοινωνία της περιοχής του , αφού ήταν ο αγαπητός Τάσος  ο Στρατηγός που προσέτρεχε σε βοήθεια  για κάθε συμπατριώτη του. Τιμήθηκε με τον χρυσούν και αργυρούν Σταυρόν του Σωτήρος και με το μετάλλιο της Στρατιωτικής Αξίας.

Η σύζυγος του Μαρία Δροσοπούλου

Ο Αναστάσιος Αναστασίου Λιακόπουλος  ήταν απόγονος οικογενείας οπλαρχηγών. 

H IΣΤΟΡΙΑ

Ηταν γύρω στο 1765 όταν  οι Λιακόπουλοι   οικογένεια  από την Παλούμπα(το πιθανότερο) της Γορτυνίας  έφυγαν  από το χωριό τους και  την Πελοπόνησο, για να πάνε να πολεμήσουν με τον Γιάννη τον Ξυλικιώτη, ο οποίος μαζί με τον Μήτρο Βλαχοθανάση και τον πατέρα του Οδυσσέα Ανδρούτσο ( Ανδρίτσο) έδιναν μάχες κατά των Τούρκων στη Ρούμελη, (Φθιώτιδα, Φωκίδα}, μάχες που έφθαναν μέχρι την Ναύπακτο.  Μετά τον θάνατο των Ξυλικιώτη, Βλαχοθανάση όπου τα κεφάλια τους έγιναν τρόπαια στα χέρια των Τούρκων, η οικογένεια  Λιακόπουλοι χωρίστηκαν στα τρία. Κάποιοι γύρισαν στη Γορτυνία (επικεφαλής ο Γιάννης), όσοι πέρασαν στη Στερεά μετά την  μάχη της Ναυπάκτου βρήκαν τόπο στο Καλλίδρομο (επικεφαλής ο Τάσος) όπου εγκαταστάθηκαν σε μια περιοχή επίνειο του Δαδί στην περιοχή Ξυλικοί ( ίσως το όνομα για να θυμίζει το όνομα του οπλαρχηγού τους ή κατά άλλους έδωσαν αυτό το όνομα προς τιμή του χαμένου αρχηγού τους), άλλοι Λιακόπουλοι  έφυγαν , περιπλανήθηκαν και εγκαταστάθηκαν στα Βλαχοχώρια (Κάτω Μηλιά) του Ολύμπου στη Πιερία, (επικεφαλής ο Λιάκος) όπου τον Ιούνιο του1823  ο γυιός του Μήτρος ηγήθηκε στην επανάσταση-απελευθέρωση της Μακεδονίας και θεσσαλίας. 

Οι Ρουμελιώτες Λιακόπουλοι μ’ επικεφαλής τον Αναστάση(Τάσος), έδωσαν μάχες κατά του Κιοσέ Μεχμέτ Πασά στη διάβαση της Φοντάνας μεταξύ Μόδι, Ρεγγινίου, Κόμνηνας  γενικότερα στο όρος Καλλίδρομο, χωρίς να εκδιώξουν τους Οθωμανούς. Συμμετείχαν την 1 Νοεμβρίου του 1822 στην καταστροφική μάχη του Δαδιού υπό τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, όπου ο στρατός αποτελείτο από 120.000 πολεμιστές. Η  μάχη δεν είχε καλή έκβαση .Τελικά 500 έμειναν στο Δαδί (μεταξύ αυτών και η οικογένεια του Αναστάση ή Τασου Λιακόπουλου ) οι υπόλοιποι πήγαν προς την Αράχωβα στη μάχη στο ΖΕΜΕΝΌ. Έξι μήνες αργότερα τα άλλα μέλη της οικογένειας Λιακόπουλοι με επικεφαλής τον Μήτρο  γιό του Λιάκου που γεννήθηκε το 1790  ως Μακεδόνας ξεκίνησε να είναι οπλαρχηγός για την απελευθέρωση της  Μακεδονίας και της Θεσσααλίας.

Τον Ιούνιο του 1821, με διαταγή του Διαμαντή Νικολάου, αναχώρησε για τη Χαλκιδική μαζί με τον Κωνσταντίνο Μπίνο και τετρακόσιους άνδρες. Εκεί, πολέμησε σε πολλές μάχες στο πλευρό του Αρχιστρατήγου Κασσάνδρας, Αγίου Όρους και Θεσσαλονίκης, Εμμανουήλ Παπά.

Το 1822, αφού είχε επιστρέψει στον Όλυμπο, συμμετείχε στην εξέγερση των Ολυμπίων και της Νάουσας , έχοντας ως στόχο την κατάληψη της Βεροίας. Δεν το κατάφεραν οι Τούρκοι  καταδίωξαν τα σώματα του Μήτρου Λιακόπουλου και άλλων οπλαρχηγών  όπου στα Πιέρια και τον Όλυμπο  συγκρούστηκαν στη Μάχη της Καστανιάς και στη Μάχη της Μηλιάς. Κατόπιν, σε σύσκεψη στη Μονή Αγίου Διονυσίου, αποφασίστηκε η εγκατάλειψη του Ολύμπου και ο Μήτρος Λιακόπουλος με την οικογένεια του πέρασε , στη Σκόπελο και τη Σκιάθο. 

Στις 13 Ιουνίου του 1825 πήρε μέρος με 50 άνδρες στη Μάχη των Μύλων  της Ναυπλίας στο πλευρό του Δημήτριου Υψηλάντη, του Ιωάννη Μακρυγιάννη και του Κάρπου Παπαδόπουλου. Στη μάχη αυτή διαλύθηκαν οι Αιγύπτιοι του Ιμπραημ Ο Λιακόπουλος όπως και άλλοι πήραν τιμητικές διακρίσεις από την κυβέρνηση.  Ήταν πρόταση  του Δημητρίου Υηλάντη.

Στις 25 Νοεμβρίου του 1827 ο Μήτρος Λιακόπουλος με άλλους οπλαρχηγούς αποβιβάστηκαν στο Τρίκερι και κατατρόπωσαν τους Οθωμανούς.

Το 1828 ο Μήτρος Λιακόπουλος φυλακίστηκε από τον Ιωάννη Καποδίστρια στην Αίγινα, για  κλοπές και πειρατείες στις Βόρειες Σποράδες.  Στη συνέχεια μεταφέρθηκε  στις φυλακές Ελευσίνας, όπου δραπέτευσε. Η ελληνική κυβέρνηση συνέλαβε την οικογένεια του Λιακόπουλου και τη μετέφερε στη Σκόπελο. Ο Μήτρος Λιακόπουλος  είχε βρεθεί στην Εύβοια  θέλοντας να φθάσει κάποια στιγμή στις Σποράδες , εκεί τοπικοί οπλαρχηγοί τον έπεισαν να ηγηθεί της απελευθέρωσης της Αιδηψού.

Στη συνέχεια πέρασε στη Φθιώτιδα, όπου απελευθέρωσε την Αταλάντη( γνώριζε ότι η πόλη ήταν η μπαρουταποθήκη  της Στερεάς) στις 6 Νοεμβρίου του 1828. Ο Μήτρος Λιακόπουλος  επιτίθεται αιφνιδιαστικά και απελευθερώνει την πόλη. Μαζί του ήταν και αρκετοί Μακεδόνες που είχαν μείνει    στην Αταλάντη  στην παραλία της απέναντι από το Αταλαντονήσι ονομάζοντας την περιοχή Νέα Πέλλα. Οι Μακεδόνες είχαν μείνει από την μάχη του 1826 πάλι Νοέμβριος όταν πολέμησαν υπό την ηγεσία των Καρατάσου και Γάτσου , αλλά ηττήθηκαν από τον Μουσταφάμπεη.

Το 1829  Ο Μήτρος Λιακόπουλος προήχθη σε πεντακοσίαρχο και πολέμησε στη Μάχη του Ανηφορήτου, επικεφαλής 400 ανδρών και στη Δεύτερη Μάχη της Θήβα ( Μαυροβούνη), όπου και σκοτώθηκε. Μετά από τετράωρη μάχη οι Οθωμανοί είχαν 100 νεκρούς, ενώ οι Έλληνες 9 μεταξύ αυτών ο Μήτρος Λιακόπουλος. Μετά τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στη Νέα Πέλλα Αταλάντης κάποιοι εξ αυτών ενώθηκαν  με τους  συγγενείς του στο Δαδί.

Ο πατέρας του Αναστασίου Λιακόπουλος , Αναστάσιος είχε τον τίτλο του προύχοντα της περιοχής , αλλά απέθανε πριν γεννηθεί ο Αναστάσιος που  ως κοιλόρφανος πήρε το όνομα του πατέρα του.

Στο χωριό αυτό ο  Αντιστράτηγος Αναστάσιος Λιακόπουλος προς ένδειξη τιμής στους προγόνους του κατασκέυασε μόνος του-με τα χέρια του- Εκκλησία   εις αφιέρωση του  Αγίου Γεωργίου τον οποίο είδε στο όνειρο του και του είπε ότι  δεν θα τουφεκιζόταν και θα αθωωνόταν  όταν κατηγορείτο για  στάση το 1917. Νυμφεύθηκε την Μαρία Δροσοπούλου της οποίας ο πατέρας της ήταν ο Αντώνιος Δροσόπουλος (επίσης Ρουμελιώτικης καταγωγής) , μεταλλειολόγος στους Ελληνικούς Σιδηρόδρομους ακολουθώντας το επάγγελμα του πατρός του ,που ήταν  διευθυντής μεταλλείων της Μήλο (θείος του-αδελφός του πατέρα του-ο ιδρυτής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος , Ιωάννης Δροσόπουλος ). Ετσι εγκατεστημένος μόνιμα ο πατέρας, της Μαρίας , γνώρισε την Μηλιά μητέρα της Εργίνα Ντε Γκιόν . Η Μαρία Δροσοπούλου -Λιακοπούλου είχε αδέρφια τον Γεώργιο Δροσόπουλο Δικηγόρο- Υπουργό Βιομηχανίας στη  κυβέρνηση Πιπινέλη, τον Ζαφείρη Δροσόπουλο Επιχειρηματία, την Ειρήνη Δροσοπούλου -Λεβαντή συζυγό του εφοπλιστή-καπετάν Ηλία Λεβαντή και τον Δημήτρη που απέθανε  μικρός.
Ο Αναστάσιος Λιακόπουλος είχε μητέρα του Ασημίνα Κεχρά από την Δρυμαία. Και αδέλφια την Βασιλική Λιακοπούλου-Γερολούκα(πέθανε νέα στο χωριό και αφού είχε γεννήσει 9 παιδιά), τον  φιλόλογο-δημοσιογράφο στη ΄Νέα Εστία'και ανταποκριτή της Neue Freie της Βιέννης Ιωάννη  Λιακόπουλο και τον συνταγματάρχη  διαχείρισης υλικού Δημήτρη- Λουκά Λιακόπουλο(που δεν άφησαν τέκνα).

Η κόρη του Ασημίνα Λιακοπούλου-Αγόρου

Ο Αναστάσιος Λιακόπουλος και η Μαρία Δροσοπούλου -Λιακοπούλου απέκτησαν δύο παιδιά. Την Ασημίνα (Φούλα) Λιακοπούλου ,που παντρεύτηκε τον στρατηγό Γεώργιο Αγόρο,  αντσιτασιακό ήρωα  διοικητής του 3/40  Σ.Ε. του Ε.Δ.Ε.Σ. και υπασπιστή του Ναπολέοντα Ζέρβα, υπαρχηγό ΓΕΣ, διοικητή ΚΥΠ ( της κυβερνήσεως του Γεωργίου Παπανδρέου το 1963), Πρόεδρο του  ΜΤΣ, ΝΙΜΤΣ και πρόεδρο της Γενικής Τράπεζας και τον Αντώνιο Λιακόπουλο καθηγ ιατρό -ΩΡΛ που νυμφεύθηκε την Αικατερίνη - Καίτη Σιώκου.

Ο γυιός του Αντώνης Λιακόπουλος καθηγ- ῑατρός ΩΡΛ
με την σύζυγο του Αικατερίνη-Καίτη Σιώκου

Τα εγγόνια του οι Τάσος Λιακόπουλος Πολ Μηχανικός - Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, Θάνος Λιακόπουλος Δημοσιογράφος,  Γιάννης Αγόρος Ανώτατος Στρατιωτικός του Μηχ και της Αεροπορίας Στρατού και Μαίρη  Αγόρου-Γκάνου  στέλεχος της Ευδαπ

ΤΙΜΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ

Ο αντιστράτηγος και πολιτικός Αναστάσιος
Λιακόπουλος

Παράσημα και διπλώματα του αντιστρατήγου Αναστασίου Λιακόπουλου

Βασιλικό δίπλωμα για την συμμετοχή του
στους Βαλκανικούς πολέμους

ΤΟ ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ

Το  ξωκλήσι του Αγίου Γεωργίου που ανήγειρε ο αντιστράτηγος Τάσος Λιακόπουλος στο χωριό Ξυλικοί

Φωτογραφίες από το χωριό Ξυλικοί

O Στρατηγός Αναστάσιος Ανασ Λιακόπουλος στο χωριό Ξυλικοί λίγο πριν αποχωρήσει από την πολιτική

Ο ΗΡΩΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Χ ΣΙΩΚΟΣ

Ο ηρωικός Αντιπλοίαρχος

Η σύζυγός του Αγγελική Ν Πεζοπούλου-Σιώκου

Ο  Aθανάσιος Σιώκος υπήρξε ένας ήρωας,που με το αίμα του, το οποίο έρευσε την 1η  Μάρτίου του 1935 έδειξε στους νεώτερους πως πρέπει ένας αξιωματικός να υπερασπίζεται  το Σύνταγμα και την πατρίδα σε κάθε είδους επιβολής  ξένης ή εντόπιας. Γεννημένος στο Κιάτο το 1897, αλλά Ναυπλιώτης στην καταγωγή  και από τους δύο γονείς (υπάρχει στο Ναύπλιο οδός με το όνομά του) αποφοίτησε ως μάχιμος Δόκιμος Σημαιοφόρος στις 16.12.1916 . Στις 2 Μαρτίου του 1935 απεβίωσε στο Ναυτικό Νοσοκομείο του Ναυστάθμου από τα τραύματα τα οποία δέχθηκε από αξιωματικούς κινηματίες στην προσπάθεια να καταλάβουν τον Ναύσταθμο Σαλαμίνας όταν ξέσπασε το κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935. Την ημέρα εκείνη κατείχε την θέση του Αρχιεπιστολέα του Ναυστάθμου. Φοίτησε στις Σχολές Πυροβολικού και Τορπιλών 1917 , στη Ναυτική Σχολή Πολέμου 1932 και έλαβε Πτυχίο εξειδίκευσης Πυροβολικού , έχοντας συγγράψει 20 μελέτες που υπάρχουν και τώρα στη  Ναυτική Επιθεώρηση.Το 1919 έφερε στο Ναύσταθμο κατ΄εντολή της υπηρεσίας του τα γερμανικά υπερτηλεβόλα ΡΥΡ από το Κίελο,, ενώ δίδαξε Πυροβολική στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων της Νορβηγίας. Το 1924, βραβεύθηκε για τη μελέτη του " Η νήσος Ελιγολάνδη" από την Βασιλική Ναυτική  Ακαδημία  της Νορβηγίας..Το 1930 βραβεύθηκε  για το έργο του από το  ΠΝ της Ελλάδας  και επίσης για  το έργο του 'Μαθήματα Εξωτερικής Βλητικής και Πυρίτιδων"
Υπηρέτησε σε πλοία επιφανείας και σε επιτελικές και διοικητικές θέσεις πολλές από τις οποίες σχετιζόμενες με το πυροβολικό. Χρημάτισε καθηγητής στη Σχολή Ναυτικών Δοκιμων στην  έδρα πυροβολικής  1921,1923,1931,1932.
Ελαβε  μέρος στο Α Παγκόσμιο Πόλεμο επι του Θωρηκτού Γεώργιος Αβέρωφ καθώς και στις ναυτικές επιχειρήσεις της Μικρασιατικής Εκστρατείας, επί του Θωρηκτού ΥΔΡΑ και του αντιτορπιλικού ΑΣΠΙΣ και ως κυβερνήτης του Τ/Β ΑΡΕΘΟΥΣΑ. Επίσης διετέλεσε κυβερνήτης του επίτακτου ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ, του Τορπιλοβόλου ΣΜΥΡΝΗ. Διευθυντής Πυροβολικού του Ναυστάθμου Σαλαμίνας και κυβερνήτης του Α/Τ ΠΑΝΘΗΡ το 1934.

Στο χώρο(περιοχή Ναυτονομίας) της δολοφονίας του από τους στασιαστές υπάρχει επιτύμβιος πλάκα, στην οποία αναγράφεται το εξής κείμενο:

    Νόμοις Πατρίδος Πειθόμενος Ευγενής Ανήρ Τήδε Κείται Πεσών Υψηλόν Παράδειγμα Πασίν Αντιπλοίαρχος Β Ναυτικού Αθανασίω Χ Σιώκω Αρχιεπιστολεί Β Ναυστάθμου Πεσόντι Ώδε Τη 1 Μαρτίου 1935. Οι ενόπλοις Αυτού Συνάδελφοι Ανέθηκαν    

ο υιός του Χρήστος Σιώκος ως Ναυτικός Δόκιμος

Η κόρη του Καίτη Σιώκου-Λιακοπούλου

 Δρόμοι στον Δήμο Αθηναίων (εκεί που βρίσκεται το Μουσείο Σιδηροδρόμων), στην Καλλιθέα , στη Χαλκίδα  έχουν το όνομά του. Νυμφεύθηκε την Αγγελική Πεζοπούλου, κόρη του καθηγητή ιατρικής Νικολάου Σ Πεζόπουλου,  και απέκτησε δύο παιδιά: το Χρήστο Σιώκο, Μάχιμο Αξιωματικό του ΠΝ  μέχρι και το 1948 και στη συνέχεια τον βρίσκουμε με σπουδές στο Στάνφορντ  ηλεκτρολόγο-μηχανολόγο και Γενικό Διευθυντή της Καναδικής Τηλεόρασης , και την Καίτη Λιακοπούλου Φιλόλογο σύζυγο του ιατρού  χειρουργού Κεφαλής και Τραχήλου Αντωνίου Λιακόπουλου. Απέκτησε τρια εγγόνια  τον Θάνο Σιώκο κάτοικο Καναδά και τους Τάσο και Θάνο Λιακόπουλο κατοίκους Αθηνών. Πατέρας του αείμνηστου ήρωα ήταν ο   Χρήστος δικηγόρος Ναυπλίου και η μήτηρ του Αικατερίνη Τζάβρη από το Ναύπλιο. Τα αδέλφια του Θεόδωρος Σιώκος  Ηλεκτρολόγος Μηχανολόγος-Στοχαστής  με το βραβευμένο βιβλίο από την Ακαδημία Αθηνών" ΑΕ Ι Ο ΘΕΟΣ ΓΕΩΜΕΤΡΕΙΝ", Κώστας Σιώκος Ιατρός ΠΝ. Ξενοφών Σιώκος Υποδιοικητής της ΑΤΕ, Αγγελική Σιώκου σύζυγός Φιλαδελφεύς Ιατρού ΠΝ, Καλλιόπη Σιώκου Καθηγήτρια στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών.

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Χ ΣΙΩΚΟΣ

Ο ήρωας Αθανάσιος Χ Σιώκος (δεξιά) , με τους κουνιάδους του Θεόδωρο Ν Πεζόπουλο ηρωικό κυβερνήτη του Υδρα (αριστερά) και Κυριάκο Ν Πεζόπουλο Πρύτανη ΕΜΠ (στο μέσο)

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΧΣΙΩΚΟ

Περιγραφή από τον τύπο της δολοφονίας του  αντιπλοιάρχου Αθανασίου Χ Σιώκου

Το κίνημα του 1935 και το μοναδικό θύμα ο αντιπλοίαρχος Αθανάσιος Χ Σιώκος
υπερασπιζόμενος τις συνταγματικές και λαικές ελευθερίες.

ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΝΑΥΠΛΙΟΥ

Δρόμος του Ναυπλίου με το όνομα του Αθανασίου Χ Σιώκου

Αριστερά δρόμος του Ναυπλίου που είναι αφιερωμένος  στον ήρωα Αθανάσιο Χ Σιώκο -Ναυπλιώτη -στην καταγωγή (φωτό δεξιά)

Ο Ναύαρχος Αθανάσιος Χ Σιώκος

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

 Φωτογραφίες από τον Αθηναικό τύπο του ηρωικού αντιπλοιάρχου Αθανασίου Σιώκου

 Ο ήρωας Αθανάσιος Χ Σιώκος που έπεσε από τις σφαίρες στασιαστών στην αντεθνική αναταρσία στο κίνημα του 1935

Ο Ηρωας Αθανάσιος Χ Σιώκος

ΑΓΓΕΛΙΚΗ Ν ΠΕΖΟΠΟΥΛΟΥ-ΣΙΩΚΟΥ

Η ΑγγελικήΠεζοπούλου-Σιώκου

Η Αγγελική Πεζοπούλου -Σιώκου κόρη του καθηγητή Ιατρικής Νικολάου Σ  Πεζόπουλου και της Αννίτσας Λυγινού, νυμφεύθηκε τον ήρωα  Αντιπλοίαρχο Αθανάσιο Χ Σιώκο και απέκτησε δύο παιδιά   τον Χρήστο Σιώκο  και την Καίτη  Σιώκου -Λιακοπούλου σύζυγο του ιατρού Αντώνη Λιακόπουλου και τρία εγγόνια τον Τάσο Λιακόπουλο, Θάνο Λιακόπουλο και Θάνο(Thane) Σιώκο.
Το 1950 ήταν πρόεδρος της "Ελληνικής Μέριμνας' και ίδρυσε παιδικούς σταθμούς ανά την Ελλάδα.

Αγγελική Πεζοπούλου -Σιώκου

Διακρίθηκε για το κοινωνικό της έργο ως μέλος της "φανέλας του στρατιώτη"(1940-46). Γραμματέας Ε.Ε.Σ. 1940-1941. Τιμήθηκε με Μετάλλιον εξαίρετων πράξεων (τρεις φορές), Xρυσούνμετάλλιον Ε.Ε.Σ.

ΤΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ Α ΣΙΩΚΟΥ

Ο Χρήστος Α Σιώκος μετά το μεταπτυχιακόστο
Stanford

Ο Δρ Χρήστος Σιώκος(Chris Α Siocos),  γυιός του ήρωα (κίνημα 1935) Αθανασίου Σιώκου  εισήλθε ως μάχιμος στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων το 1937 . Το 1940 εξήλθεν, δεύτερος κατά σειρά επιτυχίας ονομασθείς Σημαιοφόρος του Β.Ν. Το 1943 προήχθη σε Υποπλοίαρχο και τέθηκε σε κατάσταση ειδικής μονιμότητας για τη Ραδιοτηλεγραφική Υπηρεσία του Ναυτικού,  αφού λόγοι υγείας οδήγησαν στην πρόωρη αποστρατεία του στις 28.2.1948. Υπηρέτησε  σε πλοία επιφανείας και υπηρεσίες  ξηράς. Στη διάρκεια του Ελληνοιταλικού πολέμου υπηρέτησε στο Θωρηκτό Γεώργιος Αβέρωφ και στο Ηφαιστος με το οποίο ακολούθησε το Στόλο κατά την αποδημία του στη Μέση Ανατολή στα τέλη Απριλίου 1941. Στη Μέση Ανατολή αρχικά υπηρέτησε στο αντιτορπιλικό ΠΑΝΘΗΡ , μετέχοντας στις συμμαχικές επιχειρήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο, στη συνέχεια δε ως Διοικητής της Ναυτικής Βάσης Χάιφας, Ναυτικός σύνδεσμος Χαλεπίου και τέλος στη Ραδιοτηλεγραφική Υπηρεσία. Με την λήξη του πολέμου  με υποτροφία  του Πολεμικού Ναυτικού των Ηνωμένων Πολιτειών έκανε σπουδές στο εν  Kalifornia Πανεπιστήμιο Stanford γνωστόν εκτός άλλων και δια την Ηλεκτρολογική αυτού Σχολή, λαβών από εκεί τα διπλώματα  masters και Εngineer . Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1947 έλαβε κατά αυτό το έτος άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος Ηλεκτρολόγου -Μηχανικού υποστάς εξετάσεις εις το ΕΜ Πολυτεχνείο κατά δε τα έτη 1948-50 υπήρξε επιμελητής παρά την έδρα Ασυρμάτου και Ηλεκτρονικής., ενώ πήρε διδακτορικό από το ΕΜΠ τo 1958. Ο  δρ Χρήστος Σιώκος γεννήθηκε  στην Αθήνα τo 1921  . Διετέλεσε Διευθυντής στη Ραδιοτηλεγραφική  Υπηρεσία του Πολεμικού Ναυτικού ( Προϊστάμενος Οργάνων 1947-1948 οπότε αποστρατεύθηκε (όπως αναφέρουμε παραπάνω ως παθών εν πολέμω),   διδάσκοντας συγχρόνως   και ως καθηγητής  στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων στον Πειραιά το μάθημα της Ασυρμάτου Επικοινωνίας ΄ εις την Δ Τάξη της Σχολής. Διετέλεσε Διευθυντής Ραδιομηχανικός της Κρατικής Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας και Διευθυντής Μελετών Ασυρμάτου του ΟΤΕ (1949-52).
Το1952 η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή του ζήτησε να αναλάβει  ως μόνιμος παρατηρητής της Ελλάδος στο Συμβούλιο της Διεθνούς Οργάνωσης Πολιτικής Αεροπορίας στο Μόντρεαλ,όπου εγκαταστάθηκε . Το 1954  η Canadian Broadcasting Corporation ζήτησε από την Ελληνική κυβέρνηση να τον προσλάβει  ως Διευθυντή Μελετών και Κατασκευών ) όπου για 30 χρόνια υπήρξε ανώτατο στέλεχος της. Ο ίδιος  σε ένδειξη σεβασμού προς την Ελληνική κυβέρνηση ζήτησε να μην πληρώνεται για την θέση του μονίμου παρατηρητή,  θέση που κατείχε ως το 1960. Η συνεισφορά του Χρήστου Σιώκου στις διεθνείς τηλεπικοινωνίες είναι σημαντική.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του Ο Χρήστος Σιώκος  είχε  εκπροσωπήσει τον Καναδά στο εξωτερικό αδιαλείπτως από το 1965 στον τομέα των διεθνών επικοινωνιών σε συνεργασία με οργανισμούς όπως η Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση και, ιδίως, της Διεθνούς Ένωσης Τηλεπικοινωνιών των Ηνωμένων Εθνών. Στην τελευταία, εξελέγη στο 1970 ως Αντιπρόεδρος της επιτροπής της τηλεόρασης του ΟΗΕ θεωρήθηκε πρωτοπόρος με τις μελέτες της μετάδοσης δορυφορικής τηλεόρασης.
Στον Καναδά, από τις πρώτες χώρες που χρησιμοποιήσε δορυφόρους για εσωτερικές τακτικές μεταδόσεις τηλεπικοινωνιών, εκπόνησε μελέτες για  τα δίκτυα διασυνοριακής συνεργασίας. Από τον Ιανουάριο του 1972, ο Δρ Χρήστος Σιώκος διεξήγαγε μελέτες που οδήγησαν την χρήση και την τεχνική της δορυφορικής τηλεόρασης από το  CBC και συμμετείχε ι στο σχεδιασμό του ολοκληρωμένου συστήματος των επίγειων σταθμών των δικτύων αυτών.

Ο ΧΡΗΣΤΟΣ Α ΣΙΩΚΟΣ(Chris A Siocos)

Ο Δρ Χρήστος Σιώκος αναγνωρίστηκε διεθνώς ως ένας από τους πιο σημαντικούς επιστήμονες  στον τομέα του. Το 1978 έλαβε το Δίπλωμα Τιμής από το International Telecommunications Union, of the United Nations για τις διακεκριμένες και πολύτιμες  μελέτες του. Από το 1980 έως το 1983 υπηρέτησε ως Πρόεδρος του τεχνικού σκέλους του Vorth American National Broadcasters Association στο οποίο συμμετέχουν τα δίκτυα των Ηνωμένων Πολιτειών, του Καναδά και το Μεξικό. Έχει εκδώσει πολλές επιστημονικές εργασίες και ήταν προσκεκλημένος ομιλητής σε συνέδρια και πανεπιστήμια στον Καναδά και σε όλο τον κόσμο (μηχανή αναζήτησης Google Ghris Siocos). Περιζήτητος δίνει συμβουλές και καθοδήγει πολλούς τηλεπικοινωνιακούς οργανισμούς στον κόσμο. Η κυβέρνηση του Καναδά αναγνώρισε τις ικανότητες του με πολλά τιμητικά μετάλλια. Βραβεύθηκε από την UNESKO για την πρωτοποριακή του μελέτη 1980  για τα συστήματα  GPRS.  Το βιβλίο του "Power loss in Electromagnetic Screens.WirelessEngineer", βραβεύθηκε από τον IOC.
Ο Δρ Χρήστος Σιώκος νυμφεύθηκε  Αντζυ Σπηλιωτόπουλου στο Μόντρεαλ,  γιος του είναι ο Αθανασίος –Θεόδωρος(προς τιμή του θείου του Θεόδωρου Πεζόπουλου (Thane)), αδελφή  του η Καίτη Λιακόπουλου σύζυγος του ιατρού Αντώνη Λιακόπουλου και αγαπημένα του  ανήψια ο Πολιτικός Μηχανικός-Ηλεκτρολόγος Μηχανικός Αναστάσιος(Τάσος) και  ο Δημοσιογράφος Αθανάσιος(Θάνος) Λιακόπουλος. Μητέρα του η Αγγελική Ν Πεζοπούλου-Σιώκου.