ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ (ΤΑΣΟΣ) ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Ο Αντιστράτηγος Αναστάσιος Λιακόπουλος

Ο Αναστάσιος Λιακόπουλος αντιστράτηγος ε.α., τέως βουλευτής του Λαικού Κόμματος στη Λοκρίδα, γεννήθηκε  λίγους μήνες  μετά τον θάνατο του πατρός του Αναστασίου  τον Μάιο του 1879 στην Αμφίκλεια (επίνειο Ξυλικοί) της Φθιώτιδας και απέθανε το 1959, στην Αθήνα.
Με την βοήθεια,  την στοργή και τις δαπάνες του αδελφού του πατέρα του Αντωνίου Ιωαν Λιακόπουλου καθηγητή του Αρσακείου( http://pandektis.ekt.gr/pandektis/handle/10442/128955 ) μεγάλωσε στις περιοχές του Φιλοπάππου-Μακρυγιάννη (Ακρόπολις)  στην Αθήνα  τελειώνοντας  το Α  Πρότυπο Γυμνάσιο στην Πλάκα. Εν συνεχεία γράφτηκε  και παρακολούθησε τη Νομική Αθηνών στο Πανεπιστήμιο για δύο χρόνια  ακολουθώντας έτσι την επιθυμία του θείου του. Όπως λέει ο ίδιος στις σημειώσεις του:"Το δικό μου πιστεύω ήταν διαφορετικό, αλλά  και όλων των νέων της εποχής τότε    στα Πανεπιστήμια. Τους χρόνους εκείνους 1897 και μετά όλοι οι ΄Ελληνες  περιέβαλλαν με μεγάλη συμπάθεια και σεβασμό του στρατιωτικούς. Ήταν τότε η εποχή που όλη η χώρα στηριζόταν σε αυτούς  για να πραγματοποιήσει τις μεγάλες προσδοκίες του Έθνους. Ολοι ζούσαν με το όραμα της λύτρωσης των κατεχόμενων ελληνικών επαρχιών και με το όνειρο της Μεγάλης Ιδέας. Τελικά άλλα τα όνειρα  , άλλη η πραγματικότητα. Κάποια όνειρα  σαν φωτιά βγάζουν διχασμό , μίση και ανθρώπους ταπεινωμένους και χαμένους στην αιωνιότητα, γιατί πάντα στους Ελληνες λειτουργούσε το εγώ  από το εμείς...".  Επειδή είχε υπερβεί την ηλικία εισόδου στη ΣΣΕ,  το 1899 κατετάγη στο Α ΄Σύνταγμα Πεζικού ως δεκανεύς και το 1901 εισήλθε  στην Σχολή υπαξιωματικών. Γνωρίζοντας  εξαιρετικά γαλλικά για εκείνη την εποχή ,επελέγη μαζί με τον Αλέξανδρο Παπάγο μετέπειτα  πρωθυπουργό και  συμμαθητή του στη Σχολή να μεταβούν  με έξοδα του κράτους στις Βρυξέλλες για ένα χρόνο για να φοιτήσουν στην Στρατιωτική  Ακαδημία του Βελγίου και στη Βελγική Ιππευτική Σχολή.Το 1906  με βασιλικό διάταγμα έγινε ανθυπολοχαγός -ανθυπίλαρχος και αμέσως βρέθηκε στο πεδίο της μάχης. Οι βαλκανικοί πόλεμοι 1912-13  τον βρήκαν υπασπιστή στο 4ο Σύνταγμα Πεζικού ως λοχαγό. Πολέμησε στις μάχες του  Οστρόβου , Σερβίων , Γιαννιτσών, Κιλκίς, Μπέλες , Λαχανά, Σαρανταπόρου , Ελασσώνος.
Το 1916 τοποθετήθηκε ως Συνταγματάρχης προσωπάρχης στη θέση κλειδί του Υπουργείου Στρατιωτικών. Στα Νοεμβριανά επικεφαλής του 34ου  Συντάγματος ανακατάλαβε  το Κερατσίνι  από τις συμμαχικές δυνάμεις του  Γάλλου Φουρνιέ που είχε καταλάβει τον Φάληρο μετά από συνεχή βομβαρδισμό, ενώ την 25η Νοεμβρίου του ίδιου έτους έκανε προσπάθεια με το Σύνταγμά του  να εμποδίσει την αναχώρηση του  Βασιλιά Κωνσταντίνου , μετά από απόφαση της κυβέρνησης Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη να κηρυχθεί  έκπτωτος. Όταν ο Ε Βενιζέλος και η τότε κυβέρνηση εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, θεωρήθηκε η ενέργεια του ως στάση,  συνελήφθη και φυλακίσθηκε στου Αβέρωφ, στην Σεβαστοπούλειο Σχολή, στους παλαιούς στρατώνες της Λ Συγγρού και στη φυλακή Ιτζεδίν της Κρήτης. Αποφυλακίσθηκε τον Ιούλιο του 1917 αθωωθείς με ψήφους 3-2 από το αδίκημα  που επέτειε την ποινή του θανάτου. Από τον Ιούλιο του 1918 μέχρι και τον Φεβρουάριο του 1919  εξορίσθη στην Σαντορίνη και στην Αίγινα. Το 1920 τον Νοέμβριο όταν ηττήθηκε η κυβέρνηση Βενιζέλου στις εκλογές και επέστρεψε ο Βασιλιάς επανήλθε στο στράτευμα με τον βαθμό του υποστρατήγου. Κατά τη διάρκεια του Μικρασιατικού ανέλαβε διοικητής του τάγματος ασφαλείας του Βασιλιά Κωνσταντίνου και διοικητής  Α  Σώματος Στρατού. Την 1η Ιανουαρίου 1923 από την κυβέρνηση Γονατά   τέθηκε  σε διαθεσιμότητα χωρίς να αποστρατευθεί. Θεωρείσας  τουτο προσβλητικό υπέβαλε τα έγγραφα της αποστρατεία του, όπου του δόθηκε ο βαθμός του Αντιστρατήγου.Το 1926 συμμετείχε στην υπερκοματική κυβέρνηση Αλ Ζαιμη,  ως Υφυπουργός  Συγκοινωνιών.  Το 1928 εξελέγη βουλευτής Λοκρίδος με τον Π Τσαλδάρη. Το 1932 συμμετείχε ως Υφυπουργός Γεωργίας στην κυβέρνηση του συμμαθητή του Αλέξανδρου Οθωναίου  γνωστή ως κυβέρνηση των ανιστρατήγων , εξελέγη και πάλι βουλευτής Λοκρίδος το Μάρτιο του 1933 με την κυβέρνηση Π Τσαλδάρη  και συμμετείχε ως Υφυπουργός  Εργων και ανασυγκρότησης. Το 1946   υπήρξε Γγ Συγκοινωνιών στη κυβέρνηση Κ Τσαλδάρη και  το 1950 για δύο χρόνια  εξελέγη βουλευτής  με τον Λαικό Συναγερμό του Α Παπάγου, Στη συνέχεια αποσύρθηκε από την πολιτική και απέθανε το 1959, αφήνοντας κενό στην τοπική κοινωνία της περιοχής του , αφού ήταν ο αγαπητός Τάσος  ο Στρατηγός που προσέτρεχε σε βοήθεια  για κάθε συμπατριώτη του. Τιμήθηκε με τον χρυσούν και αργυρούν Σταυρόν του Σωτήρος και με το μετάλλιο της Στρατιωτικής Αξίας.

Η σύζυγος του Μαρία Δροσοπούλου

Ο Αναστάσιος Αναστασίου Λιακόπουλος  ήταν απόγονος οικογενείας οπλαρχηγών. 

H IΣΤΟΡΙΑ

Ηταν γύρω στο 1765 όταν  οι Λιακόπουλοι   οικογένεια  από την Παλούμπα(το πιθανότερο) της Γορτυνίας  έφυγαν  από το χωριό τους και  την Πελοπόνησο, για να πάνε να πολεμήσουν με τον Γιάννη τον Ξυλικιώτη, ο οποίος μαζί με τον Μήτρο Βλαχοθανάση και τον πατέρα του Οδυσσέα Ανδρούτσο ( Ανδρίτσο) έδιναν μάχες κατά των Τούρκων στη Ρούμελη, (Φθιώτιδα, Φωκίδα}, μάχες που έφθαναν μέχρι την Ναύπακτο.  Μετά τον θάνατο των Ξυλικιώτη, Βλαχοθανάση όπου τα κεφάλια τους έγιναν τρόπαια στα χέρια των Τούρκων, η οικογένεια  Λιακόπουλοι χωρίστηκαν στα τρία. Κάποιοι γύρισαν στη Γορτυνία (επικεφαλής ο Γιάννης), όσοι πέρασαν στη Στερεά μετά την  μάχη της Ναυπάκτου βρήκαν τόπο στο Καλλίδρομο (επικεφαλής ο Τάσος) όπου εγκαταστάθηκαν σε μια περιοχή επίνειο του Δαδί στην περιοχή Ξυλικοί ( ίσως το όνομα για να θυμίζει το όνομα του οπλαρχηγού τους ή κατά άλλους έδωσαν αυτό το όνομα προς τιμή του χαμένου αρχηγού τους), άλλοι Λιακόπουλοι  έφυγαν , περιπλανήθηκαν και εγκαταστάθηκαν στα Βλαχοχώρια (Κάτω Μηλιά) του Ολύμπου στη Πιερία, (επικεφαλής ο Λιάκος) όπου τον Ιούνιο του1823  ο γυιός του Μήτρος ηγήθηκε στην επανάσταση-απελευθέρωση της Μακεδονίας και θεσσαλίας. 

Οι Ρουμελιώτες Λιακόπουλοι μ’ επικεφαλής τον Αναστάση(Τάσος), έδωσαν μάχες κατά του Κιοσέ Μεχμέτ Πασά στη διάβαση της Φοντάνας μεταξύ Μόδι, Ρεγγινίου, Κόμνηνας  γενικότερα στο όρος Καλλίδρομο, χωρίς να εκδιώξουν τους Οθωμανούς. Συμμετείχαν την 1 Νοεμβρίου του 1822 στην καταστροφική μάχη του Δαδιού υπό τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, όπου ο στρατός αποτελείτο από 120.000 πολεμιστές. Η  μάχη δεν είχε καλή έκβαση .Τελικά 500 έμειναν στο Δαδί (μεταξύ αυτών και η οικογένεια του Αναστάση ή Τασου Λιακόπουλου ) οι υπόλοιποι πήγαν προς την Αράχωβα στη μάχη στο ΖΕΜΕΝΌ. Έξι μήνες αργότερα τα άλλα μέλη της οικογένειας Λιακόπουλοι με επικεφαλής τον Μήτρο  γιό του Λιάκου που γεννήθηκε το 1790  ως Μακεδόνας ξεκίνησε να είναι οπλαρχηγός για την απελευθέρωση της  Μακεδονίας και της Θεσσααλίας.

Τον Ιούνιο του 1821, με διαταγή του Διαμαντή Νικολάου, αναχώρησε για τη Χαλκιδική μαζί με τον Κωνσταντίνο Μπίνο και τετρακόσιους άνδρες. Εκεί, πολέμησε σε πολλές μάχες στο πλευρό του Αρχιστρατήγου Κασσάνδρας, Αγίου Όρους και Θεσσαλονίκης, Εμμανουήλ Παπά.

Το 1822, αφού είχε επιστρέψει στον Όλυμπο, συμμετείχε στην εξέγερση των Ολυμπίων και της Νάουσας , έχοντας ως στόχο την κατάληψη της Βεροίας. Δεν το κατάφεραν οι Τούρκοι  καταδίωξαν τα σώματα του Μήτρου Λιακόπουλου και άλλων οπλαρχηγών  όπου στα Πιέρια και τον Όλυμπο  συγκρούστηκαν στη Μάχη της Καστανιάς και στη Μάχη της Μηλιάς. Κατόπιν, σε σύσκεψη στη Μονή Αγίου Διονυσίου, αποφασίστηκε η εγκατάλειψη του Ολύμπου και ο Μήτρος Λιακόπουλος με την οικογένεια του πέρασε , στη Σκόπελο και τη Σκιάθο. 

Στις 13 Ιουνίου του 1825 πήρε μέρος με 50 άνδρες στη Μάχη των Μύλων  της Ναυπλίας στο πλευρό του Δημήτριου Υψηλάντη, του Ιωάννη Μακρυγιάννη και του Κάρπου Παπαδόπουλου. Στη μάχη αυτή διαλύθηκαν οι Αιγύπτιοι του Ιμπραημ Ο Λιακόπουλος όπως και άλλοι πήραν τιμητικές διακρίσεις από την κυβέρνηση.  Ήταν πρόταση  του Δημητρίου Υηλάντη.

Στις 25 Νοεμβρίου του 1827 ο Μήτρος Λιακόπουλος με άλλους οπλαρχηγούς αποβιβάστηκαν στο Τρίκερι και κατατρόπωσαν τους Οθωμανούς.

Το 1828 ο Μήτρος Λιακόπουλος φυλακίστηκε από τον Ιωάννη Καποδίστρια στην Αίγινα, για  κλοπές και πειρατείες στις Βόρειες Σποράδες.  Στη συνέχεια μεταφέρθηκε  στις φυλακές Ελευσίνας, όπου δραπέτευσε. Η ελληνική κυβέρνηση συνέλαβε την οικογένεια του Λιακόπουλου και τη μετέφερε στη Σκόπελο. Ο Μήτρος Λιακόπουλος  είχε βρεθεί στην Εύβοια  θέλοντας να φθάσει κάποια στιγμή στις Σποράδες , εκεί τοπικοί οπλαρχηγοί τον έπεισαν να ηγηθεί της απελευθέρωσης της Αιδηψού.

Στη συνέχεια πέρασε στη Φθιώτιδα, όπου απελευθέρωσε την Αταλάντη( γνώριζε ότι η πόλη ήταν η μπαρουταποθήκη  της Στερεάς) στις 6 Νοεμβρίου του 1828. Ο Μήτρος Λιακόπουλος  επιτίθεται αιφνιδιαστικά και απελευθερώνει την πόλη. Μαζί του ήταν και αρκετοί Μακεδόνες που είχαν μείνει    στην Αταλάντη  στην παραλία της απέναντι από το Αταλαντονήσι ονομάζοντας την περιοχή Νέα Πέλλα. Οι Μακεδόνες είχαν μείνει από την μάχη του 1826 πάλι Νοέμβριος όταν πολέμησαν υπό την ηγεσία των Καρατάσου και Γάτσου , αλλά ηττήθηκαν από τον Μουσταφάμπεη.

Το 1829  Ο Μήτρος Λιακόπουλος προήχθη σε πεντακοσίαρχο και πολέμησε στη Μάχη του Ανηφορήτου, επικεφαλής 400 ανδρών και στη Δεύτερη Μάχη της Θήβα ( Μαυροβούνη), όπου και σκοτώθηκε. Μετά από τετράωρη μάχη οι Οθωμανοί είχαν 100 νεκρούς, ενώ οι Έλληνες 9 μεταξύ αυτών ο Μήτρος Λιακόπουλος. Μετά τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στη Νέα Πέλλα Αταλάντης κάποιοι εξ αυτών ενώθηκαν  με τους  συγγενείς του στο Δαδί.

Ο πατέρας του Αναστασίου Λιακόπουλος , Αναστάσιος είχε τον τίτλο του προύχοντα της περιοχής , αλλά απέθανε πριν γεννηθεί ο Αναστάσιος που  ως κοιλόρφανος πήρε το όνομα του πατέρα του.

Στο χωριό αυτό ο  Αντιστράτηγος Αναστάσιος Λιακόπουλος προς ένδειξη τιμής στους προγόνους του κατασκέυασε μόνος του-με τα χέρια του- Εκκλησία   εις αφιέρωση του  Αγίου Γεωργίου τον οποίο είδε στο όνειρο του και του είπε ότι  δεν θα τουφεκιζόταν και θα αθωωνόταν  όταν κατηγορείτο για  στάση το 1917. Νυμφεύθηκε την Μαρία Δροσοπούλου της οποίας ο πατέρας της ήταν ο Αντώνιος Δροσόπουλος (επίσης Ρουμελιώτικης καταγωγής) , μεταλλειολόγος στους Ελληνικούς Σιδηρόδρομους ακολουθώντας το επάγγελμα του πατρός του ,που ήταν  διευθυντής μεταλλείων της Μήλο (θείος του-αδελφός του πατέρα του-ο ιδρυτής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος , Ιωάννης Δροσόπουλος ). Ετσι εγκατεστημένος μόνιμα ο πατέρας, της Μαρίας , γνώρισε την Μηλιά μητέρα της Εργίνα Ντε Γκιόν . Η Μαρία Δροσοπούλου -Λιακοπούλου είχε αδέρφια τον Γεώργιο Δροσόπουλο Δικηγόρο- Υπουργό Βιομηχανίας στη  κυβέρνηση Πιπινέλη, τον Ζαφείρη Δροσόπουλο Επιχειρηματία, την Ειρήνη Δροσοπούλου -Λεβαντή συζυγό του εφοπλιστή-καπετάν Ηλία Λεβαντή και τον Δημήτρη που απέθανε  μικρός.
Ο Αναστάσιος Λιακόπουλος είχε μητέρα του Ασημίνα Κεχρά από την Δρυμαία. Και αδέλφια την Βασιλική Λιακοπούλου-Γερολούκα(πέθανε νέα στο χωριό και αφού είχε γεννήσει 9 παιδιά), τον  φιλόλογο-δημοσιογράφο στη ΄Νέα Εστία'και ανταποκριτή της Neue Freie της Βιέννης Ιωάννη  Λιακόπουλο και τον συνταγματάρχη  διαχείρισης υλικού Δημήτρη- Λουκά Λιακόπουλο(που δεν άφησαν τέκνα).

Η κόρη του Ασημίνα Λιακοπούλου-Αγόρου

Ο Αναστάσιος Λιακόπουλος και η Μαρία Δροσοπούλου -Λιακοπούλου απέκτησαν δύο παιδιά. Την Ασημίνα (Φούλα) Λιακοπούλου ,που παντρεύτηκε τον στρατηγό Γεώργιο Αγόρο,  αντσιτασιακό ήρωα  διοικητής του 3/40  Σ.Ε. του Ε.Δ.Ε.Σ. και υπασπιστή του Ναπολέοντα Ζέρβα, υπαρχηγό ΓΕΣ, διοικητή ΚΥΠ ( της κυβερνήσεως του Γεωργίου Παπανδρέου το 1963), Πρόεδρο του  ΜΤΣ, ΝΙΜΤΣ και πρόεδρο της Γενικής Τράπεζας και τον Αντώνιο Λιακόπουλο καθηγ ιατρό -ΩΡΛ που νυμφεύθηκε την Αικατερίνη - Καίτη Σιώκου.

Ο γυιός του Αντώνης Λιακόπουλος καθηγ- ῑατρός ΩΡΛ
με την σύζυγο του Αικατερίνη-Καίτη Σιώκου

Τα εγγόνια του οι Τάσος Λιακόπουλος Πολ Μηχανικός - Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, Θάνος Λιακόπουλος Δημοσιογράφος,  Γιάννης Αγόρος Ανώτατος Στρατιωτικός του Μηχ και της Αεροπορίας Στρατού και Μαίρη  Αγόρου-Γκάνου  στέλεχος της Ευδαπ